تحریم انتخابات و شرکت نکردن اکثریت مردم در رای گیری کنونی و نه به جمهوری اسلامی ،ادامه مبارزات مردم ایران در قیام های دی ماه 96 و آبان 98 است و نشانگر مبارزه حق طلبانه میلیونها ایرانی برای دستیابی به پیشرفت و دمکراسی، آزادی و عدالت اجتماعی و رفاه، صلح و حفظ محیط زیست و گذار مسالمت آمیز از حکومت اسلامی ولایت فقیه به یک جمهوری دمکراتیک پارلمانی لائیک.

در آستانه «انتخابات» ریاست جمهوری در ایران، به رسم هر باره ، بحث شرکت در«انتخابات» ویا تحریم آن در کشورمان بالا گرفته است؛ با این تفاوت که این بار از دو ویژگی برجسته برخوردار است.

ویژگی نخست این است که این بار بحث شرکت نکردن در «انتخابات» از محدوده کنشگران سیاسی و قشرهای روشنفکری فراتر رفته و توده های گسترده مردم را هم دربرگرفته است. از برآوردها و نظرسنجی ها چنین برمی آید که بخش بزرگی از قشرهای میاته وزحمتکش کشور که در 40 سال گذشته با امید به بهبود وضعیت زندگی و آینده بهتربه این یا آن گروه و باند حاکمیت رای می دادند، به بیهوده بودن این نمایش مبتذل حکومتی پی برده اند. «اصلاح طلب اصول گرا، دیگه تمومه ماجرا» که یکی ازشعارهای اصلی قیام آبان 98 بود، بازتاب همین شناخت مردم شهرهای بزرگ و کوچک در سراسر میهن پهناور ماست که با سرکوب وحشیانه و کشتار و گلوله بدان پاسخ داده شد.

ویژگی دوم این است که حاکمیت با پی بردن به این واقعیت اجتماعی که قشرهای وسیع مردم دیگر حاضر به شرکت در خیمه شب بازی او نیستند، نقاب از چهره برگرفته و شکل واقعی خود را که تا کنون زیر رنگ و لعاب «جمهوری» پنهان می کرده، با روشنی بیشتر به نمایش گذاشته است. شکل واقعی حکومتیِ نظام ولایت مطلقه فقیهی، همانا خلافت و امامت شیعی است. در این شکل حکومتی انتخاب بی معنی است. در این نظام قوه مجریه فاقد هرگونه استقلالی است و این «امام» است که کارگزار خود را تعیین می کند و به «امت بی اراده» تنها بعنوان «آری گو» نیاز دارد.

با آگاهی به این واقعیت است که بصورت فزاینده ای طبقات و گروه های اجتماعی از شرکت در این نمایش مسخره سرباز می زنند.

در این میان گروه هایی از درون وبیرون حاکمیت وافرادی با سواستفاده ازنام نهادهای سیاسی مخالف به عنوان اپوزیسون رژیم،  می کوشند با تکیه بر پدیده های گوناگون و بویژه عنصر ترس، این بار هم مانند گذشته مردم را به پای صندوق رای بکشانند: گاه با ایجاد ترس از «سوریه ای شدن ایران»، گاه با هراس افکنی از «نظامی شدن» حکومت و یا با ایجاد هراس از «یکپارچه» شدن حاکمیت. اینان چنین وانمود می کنند که گویی حضور مردم پای صندوق ها و رای به کاندیداهایی چون رییسی جنایتکار و جلیلی و همتی می تواند خطر را از سر مردم و کشور دور کند و به وضعیت فلاکت بار اقتصادی، اجتماعی، سیاسی و فرهنگی حاکم بر کشور پایان بخشد.

اما واقعیت ها نشان می دهند که:

• • ساختارحکومت اسلامی و نظام ولایت مطلقه فقیه همانگونه که در قانون اساسی آن آمده است درذات خود یکپارچه است و برخی گروهبندی های درون حاکمیت، زیرنام چپ و راست و یا اصلاح طلب و اصولگرا و یا هرنام دیگری ، تنها تفاوت های صوری جناح های گوناگون الیگارشی مافیایی – رانتی حکومت اسلامی برای دستیابی به سهم بیشتر از قدرت و ثروت وغارت منابع ملی است و این ناهمخوانی های فرمال و به اصطلاح دو وجهی همواره با شدت و ضعف خواهد ماند.

• احتمال سوریه ای شدن ایران یعنی جنگ داخلی همراه با دخالت خارجی ، اندک است. زیرا هیچ یک از قدرت های مهم جهانی و منطقه ای (آنگلوساکسون ها، اروپا، روسیه، چین و ترکیه) بخاطر منافع خود ، خواهان فروپاشی ایران نیستند، زیرا چنین فروپاشی پیامدهای غیرقابل پیش بینی برای ثبات منطقه بحران زده استراتژیک خاورمیانه و امنیت اسراییل دارد. افزون بر این ملت ایران و اکثریت قاطع نیروهای سیاسی مخالف جمهوری اسلامی همانگونه که در خیزش های سال های اخیر دیده شده، علیرغم خشونت افسارگسیخته حکومتی، خواستار خشونت، جنگ داخلی و خدشه دار شدن تمامیت ارضی ایران نیستند.

• • کشاندن مردم به پای صندوق رای به بهانه «انتخاب بد در برابر بدتر» یک تاکتیک بسیار نادرست و در چارچوب منافع و برنامه های حکومت است. انتخابات یک فرایند دمکراتیک است برای اعمال اراده رای دهندگان که با حضور در پای صندوق های رای پایان نمی گیرد، بلکه رای دهندگان پس از آن از راه سازمان های سیاسی و نهادهای مدنی خود فعالیت انتخاب شدگان را کنترل کرده و درصورت نیاز آنان را بازخواست می کنند. در شرایط استبداد دینی کنونی که نیروهای دمکراتیک جامعه ایران و توده های میلیونی ناراضی و مخالف حکومت از هرگونه آزادای سیاسی و مدنی بی بهره اند و هرگونه مخالفت و انتقاد با زندان و شکنجه و سرکوب و کشتار روبرو می شود رای دهندگان هیچ اختیاری بر نتیجه رای خود و هیچ امکانی برای پیگیری خواسته های شان از فرد انتخاب شده، ندارند. در واقع در حکومت اسلامی، انتخابات  نمایش و سیرکی است مبتذل که با شرکت مردم در پای صندوق رای پایان می یابد. ازاینروفراخواندن مردم به رفتن پای صندوق های رای کمک کردن به دستگاه تبلیغاتی حکومتی و دعوت از مردم به تن دادن به این تحقیر است که مهره های بی ارزشی بیش نیستند.

• تحریم انتخابات و شرکت نکردن اکثریت مردم در رای گیری کنونی و نه به جمهوری اسلامی ،ادامه مبارزات مردم ایران در قیام های دی ماه 96 و آبان 98 است و نشانگر مبارزه حق طلبانه میلیونها ایرانی برای دستیابی به پیشرفت و دمکراسی، آزادی و عدالت اجتماعی و رفاه، صلح و حفظ محیط زیست و گذار مسالمت آمیز از حکومت اسلامی ولایت فقیه به یک جمهوری دمکراتیک پارلمانی لائیک.

با توجه به آنچه که گفته شد، کم هزینه ترین پاسخ به گستاخی گردانندگان حکومت اسلامی  که با ارائه گروهی قاتل و دزد بعنوان تدارکات چی، به شعور مردم ایران توهین کرده و رأی آنان را به سخره می گیرند، شرکت نکردن در این سیرک انتخاباتی و «نه» گفتن به نظام اسلامی است.

گروه نویسندگان نگرش

نسخه پی دی اف