حکومتی که جرات ندارد خود را به رای مردم بگذارد، و حاضر نیست صدای مردم را بشنود، سرنوشت اش در خیابان و به دست مردم تعیین خواهد شد. وظیفه نهادهای موجود مدنی است که در نبود حزب ها و سازمان های سیاسی وظیفه مهم سازماندهی مردم و عمل متحد را بعهده گرفته و قدرت مردم را اعمال کنند. نظامی که برخلاف خواست مردم عمل کرده و برای حفظ خود و طبقات انگل صفت حامی شان دست به هر جنایتی می زند، با زور مردم روبرو خواهد شد. آن روز دیر نیست.

پس از آفتابی شدن ولی وقیح که از کشتن مهسا امینی بعنوان «مساله ای حضیض» نام برد و هواداران اش را دعوت به ورود به میدان کرد، انتظار می رفت که تمام دستگاه دولتی با ثروت هنگفت اش وارد میدان شده و راه پیمایی های نمایشی گسترده ای راه بیندازند. اما….

«کوه موش زایید»! دستگاه های تبلیغاتی آخوندی که در دروغ بافی و حقه بازی شهره عام و خاص اند و از کاهی کوهی می سازند، نتوانستند به ضرب فوتوشاپ و دیگر ترفندهای روزنامه نگاری لشگرسازی کنند. عکس هایی که از سوی سازمان تبلیغات اسلامی پس از نماز جمعه در شهرهای مختلف منتشر و دستکاری شده، نشان می دهد که رژیم نتوانسته شمار زیادی از ایادی خود را بسیج کند. خبرسازان «صدا و سیمای» منحوس ولایت فقیهی و قلم به مزدان شان زاویه دوربین عکاسی را طوری انتخاب کرده اند که خالی بودن صفوف شان مشخص نشود؛ آن هم در راهپیمایی هایی که در پناه سرنیزه و چماقداران دولتی برگزار شدند و هیچ خطری متوجه جان این راهپیمایان فقیه فرموده نبود. اگر یک صدم خطری که متوجه جان جوانان جان برکف کشورمان است متوجه این راهپیمایان می بود، مطمئنا شمار تظاهرکنندگان از پاسدارانی که محافظ شان بودند کمتر می بود.

واقعه امروز حکایت از ریزش نیروهای رژیم دارد. از سوی دیگر قطع اینترنت توسط وزارت «قطع ارتباطات» نشانگر ضعف و هراس رژیم است. حکومتی که از پشتیبانی مردم برخوردار باشد، اینترنت را آزاد می گذارد تا همه دنیا ببینند که از چه پشتوانه مردمی برخوردار است.

حتی اگر رژیم ولایت فقیه این بار هم موفق به سرکوب خیزش مردم شود، این بار چنان ترکی به ساختمان نظام افتاده است که دیگر قابل ترمیم نیست. برای نخستین بار در این خیزش ها مردم به دفاع از خود برخاسته اند. در اینجا و آنجا نیز به حاکمان نسبت به مسلح شدن خود هشدار می دهند. اما حکومت اسلامی گوش شنوا و ظرفیت درک این وضعیت را ندارد. خود را در چنان موقعیتی قرار داده است که به درستی هر گونه عقب نشینی خود را به معنای نابودی اش می داند.

این رژیم که هیچ راه حلی برای ابربحران های اقتصادی، اجتماعی، زیست محیطی و فرهنگی ندارد و از مشتی زالوصفت تشکیل شده، نمی تواند گرهی از مشکلات مردم باز کند. بحران عظیم زیست محیطی در آینده نزدیک موجب مهاجرت های میلیونی به سمت شهرها و مناطقی که هنوز شرایط زیستبومی شان به دست حضرات کاملا نابود نشده، خواهند شد. این مناطق که ظرفیت پذیرش این همه جمعیت را ندارد، به کانون های قیام و شورش آینده تبدیل خواهد شد. نتیجه آن است که سونامی های بزرگ تر سیاسی در راه خواهند بود.

تداوم این نظام به معنای نابودی همه جانبه و فروپاشی ایران است. دیر نیست که مردم ایران اراده و قدرت خود را به این نظام تحمیل کنند. اینجا صحبت از اعمال قدرت مردم است و نه خشونت. حکومتی که جرات ندارد خود را به رای مردم بگذارد، و حاضر نیست صدای مردم را بشنود، سرنوشت اش در خیابان و به دست مردم تعیین خواهد شد. وظیفه نهادهای موجود مدنی است که در نبود حزب ها و سازمان های سیاسی وظیفه مهم سازماندهی مردم و عمل متحد را بعهده گرفته و قدرت مردم را اعمال کنند. نظامی که برخلاف خواست مردم عمل کرده و برای حفظ خود و طبقات انگل صفت حامی شان دست به هر جنایتی می زند، با زور مردم روبرو خواهد شد. آن روز دیر نیست.

نسخه پی دی اف