همانطور که پیشینیان ما آمریکا را از حکومت شاه دوردست و کمپانی هند شرقی بریتانیا آزاد کردند، زمان  آزادسازی آمریکا از چنگ وال استریت و بازستانی قدرت غصب شده توسط وال استریت رسیده است. وقت آن است که به پا خیزیم برای ایجاد دموکراسی در امریکا و ایجاد یک سیستم ملی اقتصاد „مین استریت“ متعلق و پاسخگو به مردمی که علاقه ذاتی در ساخت جامعه سالم با اقتصاد پر رونق محلی و محیط زیست سالم برای خود و فرزندان خود دارند.

 

occupy.com

در این لحظه که معترضان شجاع و فداکار جنبش اشغال وال استریت در خیابانهای نیویورک و دیگر شهرهای سراسر جهان حضور دارند و توجه مردم جهان را به حرص و طمع و فساد وال استریت جلب میکنند که در واقع سرچشمه بسیاری از بحرانها است و تاثیر مخربی بر آینده اقتصادی، سیاسی، اجتماعی ومحیط زیست بشریت دارد، این لحظه ای تعیین کننده برای آمریکا است. این روایتی آمریکایی از برآمد شورشی است که در سراسر جهان در حال رخ دادن است. این پرتوی از امید به دموکراسی و رفاه واقعی در آمریکا و فراسوی آن است.

بر خلاف تبلیغات وال استریت، این مرکز نه آفریننده کار، که نابودگر کار است. بانک ها و شرکت های وال استریت هیچ علاقه ای به ایجاد شغل، آموزش کودکان آمریکایی، یا اعتقاد به این که آمریکایی ها باید مراقبت های بهداشتی و تامین بازنشستگی داشته باشند، ندارند.

آنها کاهش مدام مالیات ثروتمندان و مقررات زدایی را طلب میکنند، فقط برای اینکه بر پول خود بیفزایند. چنانکه از بسته های نجات مالی که حکومت از پول مالیات دهندگان عادی برای ایجاد کارتقدیمشان کرد، فقط برای افزایش پاداش اجرایی مدیران، پرداخت سود سهام، خرید شرکت های دیگر، بازخرید سهام خود برای بازار گرمی وافزایش ارزش گزینه های سهام، خرید موقعیت های سیاسی، ایجاد حباب های مالی جدید، و کماکان انتقال مشاغل به خارج از مرزها، استفاده میکنند.

وال استریت خود را فقط برای جلب نظر عموم در پرچم آمریکا پنهان کرده است، اما سودهای هنگفتش را برای اجتناب از پرداخت سهم خود درحفظ و نگهداری آمریکا به سواحل دوردست میفرستد و پرداخت هزینه برای زیرساخت های عمومی را که سود وال استریت بستگی به آن دارد را به عهده „مردمان فرودست“ می سپارد. ارتباط وال استریت با آمریکا همانند یک اشغالگر خارجی است که تنها برای غارت می آید ، نه برای سازندگی.

هیاهو در مورد کسری بودجه به نوعی الهام گرفته از وال استریت و سرمایه ی انحراف سیاسی است. آمریکا تا مرز ورشکستگی خیلی فاصله دارد. مشکل ما فعلا صرف پول بی حساب در مسیرهای غلط است؛ جنگ ناعادلانه اما سود آور، طرح نجات شرکت ها، و پاداش مدیران عامل شرکت ها آنهم فقط چندی معدود – بانک های وال استریت و شرکت ها بر روی مقادیر بی سابقه ای از پول نقد در مقیاس تریلیون ها دلار بیکار نشسته اند. بیشترین بازده درسرمایه گذاری آنها برروی سیاستمدارانی است که در جهت منافع آنها درقطع یارانه های عمومی، معافیت های مالیاتی ثروتمندان، و رهایی از نظارت عمومی به وال استریت خدمت میکنند. توده مردم در سراسر آمریکا به پا می خیزد تا به افشای فریب وال استریت پرداخته وکشور خود را از این اشغالگران بیگانه باز ستانند. اعلامیه „تسخیر شهر نیویورک“ جنایات وال استریت در برابر مردم، کشور، طبیعت، و جهان را بر ملا می سازد. داستان های شخصی مستند به تجربه مشترک ما درجنبش تسخیر وال استریت در ارتباط با تسلط وال استریت درحال ظهور است؛ از قبیل قانون بیکاری، دست مزد هایی که نمی توانند هزینه خانواده ها را تامین کنند، رو به کاهش نهادن حساب های بازنشستگی، از دست دادن خانه ها ، بدهی دانشجویی، و مراقبت های بهداشتی به تعویق افتاده. این داستانها در عین حال الهام بخش تعداد بیشتری ازآمریکایی ها برای حرکت به پیش است.
همچنین یک تظاهر آرام اما قدرتمند از میلیون ها آمریکایی سر زده است که در حال قرار دادن شانه خود به زیرچرخ تغییر ریشه ای ساختمان جامعه جدید هستند، جامعه ی مبتنی بر بازار، اقتصادهای در خدمت زندگی „مین استریت“[1] که ما آمریکا یی ها در قرن بیست و یکم برای تامین معیشت ایمن، مناسب و معزز، و معنی دار برای همه در یک رابطه متعادل با طبیعت به آن نیازمندیم.
رسانه ها ی شرکت های بزرگ این پرسش وسوسه آمیز را مطرح می کنند که: „معترضان وال استریت چه می خواهند؟ خواست آنها چیست؟ “ آشکار است که: آنها می خواهند اقتصاد خود، دولت خود ، وکشور خود را از اشغالگران بیگانه پس بگیرند.

همانطور که پیشینیان ما آمریکا را از حکومت شاه دوردست و کمپانی هند شرقی بریتانیا آزاد کردند، زمان آزادسازی آمریکا از چنگ وال استریت و بازستانی قدرت غصب شده توسط وال استریت رسیده است. وقت آن است که به پا خیزیم برای ایجاد دموکراسی در امریکا و ایجاد یک سیستم ملی اقتصاد „مین استریت“ متعلق و پاسخگو به مردمی که علاقه ذاتی در ساخت جامعه سالم با اقتصاد پر رونق محلی و محیط زیست سالم برای خود و فرزندان خود دارند.

هرچند که از نظر زمانی در فصل پاییز هستیم، اما برای بسیاری این آغاز بهار آمریکایی است.

[1] „مین استریت“ یا „خیابان اصلی“ در واقع به اقتصاد های مردمی که در خیابانی به همین نام در تقابل با وال استریت وجود دارند، گفته می شود.

نسخه پی دی اف