-

در شورش آبان‌ماه ۹۸، هم‌چون خیزش دی‌ماه ۹۶، زنان بسیاری در خیابان‌ها فریاد کشیدند. در نقاطی از حومه‌ی تهران زنان جوانی نقش هدایت اعتراض را برعهده گرفتند. یک‌شکل پوشیده و منسجم، هریک نقش رهبری را بر عهده داشتند که فقدانش درسایر اعتراض‌ها، به چشم می‌آمد. به نظر می‌رسد تن سرکوب شده‌ی زنان ایران از بسته‌ترین منافذ باقی مانده راهی به بیرون یافته

در این جزوه راه عمومی شناخت از زاویه مکانیسم درونی تاثیر عین بر ذهن و متقابلا تاثیر ذهن بر عین مورد بحث و بررسی قرار می گیرد، اما پیش از پرداختن به بحث تحلیلی مشروح درباره این مکانیسم، لازم است که پیرامون مدارج و جنبه های اساسی حرکت دیالکتیکی شناخت بشری نکاتی چند به اختصار بیان گردد.

از دید سیاسی، کوشش جمهوری اسلامی برای سرکردگی سازمان های سیاسی و نظامی همسو ووابسته اش در عراق، مخالفت سنی های عراقی و طرفداران بعثی صدام و بخش هایی از کرد های عراقی و همچنین شیعیانی که طرفدار عراق مستقل هستند و همه ی نیروهای چپ و دمکرات استقلال خواه عراقی را برمی انگیزاند ، مخالفتی که سبب تیرگی روابط دوملت ایران و عراق می شود و به زیان منافع ملی ما و روابط همسایگی دو کشور است.

دستگاه سرکوب رژیم بی وقفه در کار است و به «برکت» فضای متشنج منطقه ای و خطر جنگ، می کوشد هر ندایی را در گلو خفه کند. زندانی کردن انسان هایی که خواستار ابتدایی ترین حقوق انسانی اند، بریدن زندان های درازمدت برای معترضین و سربه نیست کردن فعالان مدنی شدت گرفته است. با این حال آتش جنبش های مدنی حق طلبانه و عدالتخواهانه همچنان شعله ور است. در اینجا گوشه هایی از این مبارزات را منعکس می کنیم.

فقر آگاهی‌ نمی‌آورد بلکه بر عکس فقر زمینه را برای رشد خرافات و تحمیق توده‌ها را آسانتر می‌کند. برای همین خامنه‌ای و روحانی برنامه رفاه و آسایش مردم را از دستور خارج کرده و برنامه گسترش خرافات و جعلیات مذهبی را با تمام توان خود به پیش می‌برند. توسل مردم به دین و ائمه و کمک طلبیدن آنها نشان از بیچارگی، درماندگی و بی‌آیندگی آنهاست. آنها زندگی خود را در اسارت اهل بیت و گم‌شدن خودشان در گم‌شدن طفلان مسلم، و مصیبت خودشان را در مصیبت زینب می‌بینند. آنها تریاکی برای التیام دردهای بیکران خود می‌جویند و هر دو دولت ایران، دولت واقعی خامنه‌ای و دولت صوری روحانی، برای دسترسی همگانی این تریاک همه توان خود را بکار گرفته‌اند.

خبرهایی در رابطه با مبارزات کارگران آذرآب اراک و سرکوبگری های رژیم در برخورد با خواست های برحق کارگران

بدن خود را سلاحی می‌کنم در برابر این همه بی‌عدالتی که بر ما گذشت و می‌گذرد و اعتصاب غذای خود را در اعتراض به عدم پذیرش غیرقانونی وثیقه‌ای که تاکنون پنج بار با در بسته و دیوارها روبرو شد و همچنین صدور احکام ناعادلانه و نگهداری غیرقانونی در زندان قرچک اعلام می‌کنم. نیک آگاهم که جان من برای آنان‌ که به بازی‌اش گرفته‌اند ارزش محافظت ندارد، و این رنج را برای شکستن این دیوار سکوت که قتل خاموش جامعه‌ی مدنی و صدای حق طلبی ما است، تحمل می‌کنم. از این رو، نوشته‌ام را با دو کلمه تمام می‌کنم که پژواک آن در سرتاسر تاریخ ما فرودستان پیچیده است: “یا مرگ یا آزادی”

در این مصاحبه که متشکل از سه بخش است، از جمله نکته هایی درباره مؤسسۀ مطالعات وتحقیقات اجتماعی، ایجاد رشتۀ علوم اجتماعی در دانشکدۀ ادبیات وعلوم انسانی دانشگاه تهران، نگاه رژیم پهلوی به تحقیقات اجتماعی، بافت دانشجویان در دانشگاههای ایران پیش از انقلاب، سازمان امنیت کشورو گزینش هیئت علمی در دانشگاه های کشور، روی آوردن شاه به جبهۀ ملی ودادن پیشنهاد نخست وزیری به استادغلامحسین صدیقی وشرایط او و علوم اجتماعی پس از انقلاب اسلامی مطرح شده است.

مدت ها پیش از این، او به خاطر ِ نداشتن ِ زمان ِ آزاد و آرامش ِ روانی، نسک های [کتاب] پربار در دستهای اش نگرفته بود! در آموزش گاه سپاهی گری، او سرگرم ِ خواندن شد. پژوهش ِ تاریخ، فرزان [فلسفه]، روانشناسی، فرهنگ نوشتاری کشورهای دیگر او را به سوی خود می کشید. به راستی اما، او ناچار بود تا نسک های پربار را پنهان کند: یکی از دوستان ِ نزدیک به او ریشخند می زد و ارتشبد به گونه ای دوستانه به او به خاطر پای بندی به خواندن می گفت: «mon cher ـ گرانمایه ی من ـ چه افسری از تو ساخته خواهد شد!»

ما دو گزینه داریم: ترک امید کرده و سهمی در آن داشته باشیم که بدترین چیز اتفاق بیافتد، یا این که از امکانات موجود بهره بجوییم و شاید سهمی در دنیایی بهتر داشته باشیم. گرفتن چنین تصمیمی کار بسیار دشواری نیست. مسلم است که باید فداکاری کرد و قربانی داد. چرا که زمان و انرژی ما محدودند. ولی برای شرکت در مبارزات و صلح و عدالت و رفاه عمومی پاداش هایی هم وجود دارد.

مسئله عبارت از ساختن مدلی است که در آن نیاز های افراد در کانون گزینش های سیاسی قرار دارند. دنیایی که در آن همکاری، کمک، تقسیم و همبستگی مقدم بر رقابت اند. دنیایی که در آن، جا برای بحث وجود دارد و مانع از بی سوادی و بی اطلاعی شهروندان است . باید به اطراف مان نگاه کنیم و سیاست را از آن خود کنیم. سیاست همانا حکومت ها نیست، سیاست پیچیده و کار کار شناسان نیست، سیاست ماییم با تفاوت ها، شناخت های مان، انرژی، خلاقیت و شعرمان .